حال الانم مثل آدمیه که فقط با نشستن و سیگار کشیدن روی لبه ی یه اتوبان، روی یه پل بلند با ارتفاع زیاد آروم میشه
اینکه تو تاریکی شب از اون بالا به تموم دنیا نگاه کنی و خودتو خالی کنی
قدیما حرفایی شبیه اینکه یه مرد وقتی همراه با سیگار گریه هم بکنه نشون شدت داغون بودنشه و یه سری حرفای دیگه تو این سبک رو چندباری شنیده بودم ولی مثل خیلی چیزای دیگه سریع از این سبک حرفا میگذشتم و درکی راجبش نداشتم
ولی الان نمیدونم که چرا میتونم این حالو درک کنم.
الان دقیقا حس یه ادمی رو دارم که فقط سیگار و نگاه کردن به دنیا و سکوت سکوت سکوت ارومش میکنه
دیگه از گریه هم گذشته دیگه گریه هیچ دردی رو دوا نمیکنه فقط نگاه کردن بغض سکوت سکوت سکوت سکوت اخرشم یه جیغ بلند از یه ارتفاع زیاد توی سکوت شب ارومت میکنه
